Blog 47 Voortschrijdend inzicht 9

En dan….? En wat is dan de achterkant van dit gelijk?
Wat moet ‘ik’ nu kiezen of doen, na deze Copernicaanse omwenteling in mijn wereldbeeld? Van een ‘ik’ naar een brein (of ego), en van een ego via ego-plus, naar een opgaan in Plus. Een totale ommekeer van mijn wereldbeeld. Van een egocentrisch naar een holistisch wereldbeeld. Van de chauffeur, via de passagier naar het voertuig van mijn ziel. Een ‘stand-up comedian’ die zich druk maakt over het spel dat gespeeld wordt.
Ik zal mezelf opnieuw moeten uitvinden. Eerst mezelf zien lijden als Job, en ploeteren als Hercules, om vervolgens te ontdekken slechts de instantaan gecreëerde menselijke getuige te zijn van ‘een spel van mijn ziel’. Van een fragmentarisch ‘ik’ dat alleen in mijn herinnering bestaat. Toeschouwer én acteur in een film, waarin mijn fictieve ‘ik’ volledig opgaat, om mee te huilen en te lachen, en waarnaar IK via ditzelfde fictieve ‘ik’ ook in verwondering, verrassing en acceptatie kan zitten kijken.
“Als mens hebben we het gevoel iets te zijn, binnen een omhulsel van huid, én dat we een bewustzijn zijn dat van buitenaf naar dit iets kijkt. Maar omdat we ook andere mensen zien, overheerst het idee dat we iets zijn wat alleen binnen onze eigen huid bestaat.” (Alan Watts, Weg van het Denken)
Maar, je moet: “Zien dat je dat niet bent.”, zegt Catherine Harding. “’Zien’ zou een oplossing kunnen zijn voor onze hedendaagse problemen. ‘Zien’ als een steun in je rug.” (InZicht 4.2018 Karin Visser)
En voegt ze toe: “….dat het een fantastisch geschenk is om te Zien dat we dit immense open bewustzijn zijn, in plaats van dat kleine lichaam. […..] Dan kun je ‘zien’ dat de problemen van de kleine ‘ik’ niet zo belangrijk zijn. Ze veranderen niet daardoor, ze zijn er nu eenmaal, maar je wordt er niet zo door verpletterd als wanneer je denkt dat je alleen maar deze kleine persoon bent. [….] ‘Zien’ helpt ook om elkaar lief te hebben, en anderen te accepteren zoals ze zijn. [….] Hetzelfde als jij.”
“Wij komen niet óp de wereld, wij komen uit de wereld” schreef Alan Watts. “De aarde ‘menst’, zoals een appelboom appelt. Wij staan niet tegenover de wereld en elkaar. Wij zijn geen individuen, maar hebben deel aan elkaar. Wij moeten onze wereld ervaren. We hebben geen nieuwe religie of Bijbel nodig, alleen een nieuw gevoel van hoe het is om ‘ik’ te zijn. We houden ons voor de gek met óns ‘normale’ zelfgevoel, in die tijdelijke rol die we spelen. Het grootste taboe rust op het weten wie of wat je werkelijk bent, achter het masker van je ogenschijnlijke, afzonderlijke, onafhankelijke en geïsoleerde ego.” (Alan Watts)
“Wie ben ik?” En wat zijn de gevolgen daarvan voor mij, nu ik weet ego-plus te zijn? Hoe vul ik mijn leven in nu ik dit weet? Hoe ga ik me, bewust van mijn essentie, existeren?
Wat zou ‘ik’ aan mijn gedrag kunnen of willen veranderen, in de weet slechts een acteur of een projectie in een film te zijn? Kan ik me door het script laten verrassen? Een script dat dé uitdaging voor mijn ziel is, en dat rekening houdt met mijn fabrieksinstellingen, de omgevingsfactoren en bij mij passende ervaringen? En ben ‘ik’ vervolgens bereid me te laten verrassen door mijn ziel?
Welke adviezen zou ‘IK’ (‘Bewustzijn’) aan mijn brein (‘ik’) willen geven om zich niet uit het veld te laten slaan, maar eenvoudig te accepteren en gelukkig te zijn?
Laat het maar zien! “L’existence précède l’essence”, existentie gaat aan de essentie vooraf, zei Sartre.
In tegenstelling tot de vroegere filosofie ontkent het existentialisme dat de essentie van iemands leven al op voorhand is bepaald door zijn plaats in de natuur of de geschiedenis. De persoon, nu in de zin van ‘het masker’, ‘de speler’ in het stuk, is verantwoordelijk voor wat zijn ‘leven’ betekent. En deze betekenis krijgt hij via zijn daden en woorden.
Bewustzijn biedt ons (ons brein of ons ego) ‘ter lering ende vermaak’ een ‘leven’ waarin we (ons brein) zelf keuzes mogen maken, binnen de grenzen van onze instellingen en ervaringen. Hiermee kunnen we onszelf definiëren, en kan ook de ziel zich door de uitkomst laten verrassen. Levensgeluk is daarbij geen doel meer om na te streven, maar een ongezochte vondst.
Kierkegaard zei: “We kunnen het leven begrijpen door terug te blikken, maar het moet voorwaarts geleefd worden.”
Het leven hoeft niet gezien te worden als een reis met een bestemming of missie, en evenmin als predestinatie. Het leven mag geleefd worden als een ervaren in het nú, als het volgen van een weg, van een verrassende weg die we afleggen door te gaan. Als een weg die achter je aan komt.
“What a wonderfull life!”

Recente reacties