“Luister niet naar je gedachten”, is de belangrijkste aanwijzing van een Meester, lezen we in InZicht. (1.2018)
Byron Katie werd pas gelukkig werd toen zij ophield haar gedachten te geloven, en op basis daarvan formuleerde zij vier vragen die haar leven veranderden. “Is het waar? Weet je absoluut dat het waar is? Wat gebeurt er wanneer je die gedachte gelooft? Wie zou je zijn zonder die gedachte?”
Wanneer we onze gedachten herkennen als producten van ons ‘onbewuste brein’ ligt het iets meer voor de hand om inderdaad de nodige vraagtekens bij onze gedachten te plaatsen. Maar nog los van de kritische benadering van je gedachten kun je je afvragen wie er eigenlijk naar die gedachten luistert, en wie wie moet opdragen om dat niet meer te doen.
Het is mijn bewustzijn dat de gedachten van mijn brein al dan niet selectief beluistert, om ze vervolgens terug te geven aan mijn onbewuste brein dat er al of niet nog iets mee kan doen. Maar het is mijn onbewuste brein dat verantwoordelijk is voor de productie van de stroom van mijn gedachten. Ook de tip om niet naar die gedachten te luisteren is inmiddels een gedachte van ons onbewuste brein die door ons bewustzijn is gescreend en bevestigend teruggekoppeld richting mijn onbewuste brein zelf. Zelfcorrectie dus.
De boodschap is dus dat we niet al te geloofwaardig moeten staan tegenover onze eigen gedachten, en deze niet lichtvaardig moeten volgen, maar ze net als Byron Katie kritisch tegen het licht moeten houden en ons opnieuw moeten afvragen of de gedachten waar zijn of niet, en wat er gebeurt wanneer we die gedachten wel of niet geloven.
Prettig is dat je nu doorziet dat gedachten producten zijn van jouw brein. Jouw brein, waarvoor jij weliswaar aansprakelijk bent, maar niet verantwoordelijk, en dat je niet bent, ook al beweert Dick Swaab van wel. Gedachten zijn in beginsel immers net zo iets als je dromen, breinproducties en fantasieën. Maar, wanneer jij je brein en deze gedachten net als je dromen klakkeloos gelooft en ernaar handelt, blijf je wel aansprakelijk voor de gevolgen van dat handelen, ook al ben je niet verantwoordelijk voor het ontstaan van die gedachten. Of heeft bewustzijn misschien te weinig aangedrongen?
En als het leven een spel is van de ziel of bewustzijn, dan is ook deze scenarioschrijver voor een belangrijk deel verantwoordelijk, tenzij jouw ego als een stand-up comedian het stuk nog wijzigt in verondersteld voordeel, en daarmee een andere richting geeft aan het geheel. Maar uiteindelijk kunnen we toch alleen de uitvoerder aanspreken op de gevolgen, omdat bewustzijn onzichtbaar is en we het scenario niet kunnen overzien.
Recente reacties