“We staan elke dag op, doen wat er van ons verwacht wordt en gaan dan weer slapen en dat noemen we leven. We saboteren onszelf zonder het te beseffen, omdat we nadoen wat ons ooit is voorgedaan en dan denken we dat het zo moet gaan. En ondertussen organiseren we de dingen zo, dat we geen tijd hebben om stil te staan bij dat wat we ten diepste voelen. We vergeten wat we waard zijn en durven niet te geloven dat we het goeie wel degelijk verdienen. We vinden het makkelijker om te berusten bij ons leed, om onszelf te troosten na de pijn, dan te kiezen voor wat ons echt gelukkig zou maken.” (Griet op de Beek: ‘Kom hier dat ik u kus’)
Leven is een ‘beleving’ van ego-plus, net als het rijden in een auto. Hierbij wordt de ‘beleving’ gekenmerkt door het vervoermiddel én de rijstijl van de chauffeur. Evenzo wordt het leven in een ‘ego’ gekenmerkt door de eigenschappen van dat ego én de eigenschappen van de opmerkelijke chauffeur, bewustzijn. Maar zeker zo belangrijk is ook de weg die gevolgd wordt en de omstandigheden.
“De mens is niet zijn lichaam, dat een ding is; noch is hij zijn ziel, zijn psyche, bewustzijn of geest, die ook dingen zijn. De mens is helemaal geen ding, maar een drama, zijn leven, een puur en universeel gebeuren, dat aan ieder gebeurt en waarin ieder van zijn kant slechts gebeuren is.” (Jose Ortega y gasset, ‘Historie als systeem’ p.167)
Leven als een ‘beleving’? Moet en kan ik stil staan bij mezelf en me afvragen wat ik echt wil, in plaats van alleen vaart te maken en klakkeloos na te doen wat anderen mij voordeden?
Is het zinvol om mijn opgelopen deuken zo goed mogelijk te herstellen, onderhoud te plegen, om te proberen weer bij mezelf te kunnen komen en authentiek te zijn? Moet ik breken met mijn maskers, mijn missie zoeken en volgen. Of kan ik slechts volgen wat gebeurt?
“Ons ware ik wordt vaak in de weg gestaan door ons ego en is te vinden door ons open te stellen voor de wereld om ons heen. […….] Ons hoofd zit vaak volvan nutteloze stellingen en ideeen, dingen die zich in onze verbeeldig hebben gewurmd en zorgen veroorzaken. (Filosofie Magazine, Wijsheid uit het Oosten)
“Misschien kan ik aandacht een beetje sturen, maar niet controleren. Aandacht hebben we niet in de hand, integendeel, aandacht heeft ons in de hand en gaat haar eigen gang en schept een beleving van jou in jouw wereld. De beleving behoort niet aan jou toe, maar jij aan de beleving.” (Jan Warndorff. ‘Geen idee’)
Of moet ik toch liever Sartre volgen die stelt dat mijn handelen vooraf gaat aan mijn zijn. “L’existence precède l’essence.”
Maar waardoor wordt ons ‘leven’ nu eigenlijk bepaald? Door de omstandigheden, ego of bewustzijn?
Recente reacties