Zitten wij nu wél of niet aan het stuur van ons leven? Wie of wat bepaalt waar en als wie we geboren worden en onder welke omstandigheden we moeten leven? Is dit louter toevallig? Wie of wat bepaalt ziekte en dood? Dat zijn toch geen eigen keuzes? Is dat voorbestemd of wordt het bepaald door toeval? Zullen we het ooit weten?
Mo Gawdat heeft hiervoor m.i. een gouden advies: “Als je moet kiezen tussen twee gedachten en je kunt ze beiden niet bewijzen, kies dan voor de gedachte die je gelukkig maakt.”
“Niet de kaarten die ik krijg bepalen het spel, maar de manier waarop ik ze uitspeel.”
Maar die keuze wordt natuurlijk ook weer grotendeels bepaald door de fabrieksinstellingen van mijn ego, waarover ik maar weinig te zeggen heb gehad. Mijn keuzes zijn bovendien afhankelijk van mijn ervaringen en mijn opvoeding, waarover ik ook weinig te vertellen had.
“Er blijft maar weinig van mij over indien ik alles wat ik van anderen heb af moet geven.”
Duidelijk is dat ik in mijn leven geholpen word door mijn bewustwording, mijn ‘plus’, die mij misschien soms andere en betere dingen laat zien, waardoor ik een andere ‘eigen’ keuze kan maken, daarbij geholpen door mijn unieke opties. Maar wie kiest er dan? ‘IK’ of ‘ik’, of doen we dat samen?
“Jij bent de baas”, en niet je brein, stelde zowel Mo Gawdat als Andre Aleman in ‘Je brein de baas’. “Jij mag kiezen”. Maar strikt genomen lijkt dit te betekenen dat bewustzijn (plus) en niet mijn brein hier de dienst uitmaakt. Maar klopt dat wel?
Ik denk dat alle mogelijke opties worden aangedragen door de omstandigheden én de hierop volgende gedachtestroom, waaruit bewustzijn kan kiezen. Indien bewustzijn gefocust is kiest het voor een optie die past bij onze gezamenlijke missie of groei. Maar indien bewustzijn het af laat weten krijgt mijn onbewuste brein het laatste woord, bij de keuze uit de gedachtestroom. Per saldo is mijn brein de uitvoerder van een gezamenlijk besluit.
Anders dan slechts het toeziend vogeltje te zijn, is bewustzijn in staat gedachten te selecteren en daardoor te beheersen en ego op bepaalde voorbij komende gedachten te attenderen om er gehoor aan te geven.
Maar in de wetenschap dat het me dient, kan ik de kwebbelaar in mijn hoofd opdracht geven te stoppen met hardop te denken. Door gedachten te selecteren en mijn google machine specifieker te laten zoeken kan mijn bewustzijn de bal voor open doel leggen. Zo kan het ook mijn brein aanraden om gedachten niet zomaar te geloven, net zomin als mijn dromen. Daarmee kan mijn brein bijgesteld worden en een ander programma volgen.
Als zuiver ego ben ik de speelbal van mijn fabrieksinstellingen, de omstandigheden en bijgeleerde ervaringen. Maar, mag ik me als een niet bestaand ‘iemand’ nog wel een speelbal, passagier of chauffeur noemen? Eerder ben ik een superrobot met een heel goede ingebouwde programmeur, van wie ik ‘zelf’ mag rijden.
Als programmeur ben IK de toezichthouder die tevens het ‘leven’ en het functioneren in deze robot wil ervaren. Hierbij maak IK bovendien gebruik van een kosmisch plan van gebeurtenissen om mijn wensen ten uitvoer te brengen. IK heb van meet af aan voor dit unieke en specifieke robotje gekozen, dat mij kan helpen bij mijn karmische opdracht.
Maar ook IK moet mijn aandacht bij de les houden, iets waarover ego niets te zeggen heeft. Ook ik mag me niet mee laten sleuren door wat mijn ego overkomt. IK moet mijn ego scherp houden, want uiteindelijk ben IK als chauffeur afhankelijk van, maar ook verantwoordelijk voor het functioneren van mijn voertuig en moeten we er samen uit zien te komen.
Recente reacties